De knoop doorgehakt

Lieve iedereen,

Wauw, wat een cliché, maar wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel. Ik woon al 11 maanden op Aruba! Het voelt aan de ene kant alsof ik hier nog maar net ben, aan de andere kant heb ik zo veel meegemaakt en geleerd dat het voelt alsof ik hier al jaren woon. Vreemd gevoel.

Natuurlijk heb ik lekker carnaval kunnen vieren hier, wat was dat tof! Ik kon helaas niet bij alle parades zijn (carnaval duurt hier lekker lang), omdat ik soms moest werken tijdens een parade of ik had achterwacht (dan kan je op elk moment gebeld worden om te komen werken en moet je binnen een half uur in het ziekenhuis zijn). Maar de allerlaatste parade was ook de grootste parade, en extra leuk was dat mijn moeder ook weer op het eiland was!
Een collega van mij vertelde dat als je een goede plek wilde hebben, je op tijd aan de kant van de weg moest gaan zitten. Mijn moeder, Michelle en ik zijn dus aardig op tijd vertrokken. We hebben lang moeten wachten, want de parade begon ook nog eens veel te laat. En wat was het heeeeet. Maar het was het wachten meer dan waard, wat een geweldige parade. Wat een kleuren en wat een blijheid! Foto's van carnaval staan op mijn facebook.

Michelle heeft besloten om in februari Aruba te verlaten. Echt heel jammer, maar tijd om te treuren had ik niet, want ik ging met mijn moeder op vakantie naar Florida! Een paar dagen in Miami, daarna een paar dagen in Orlando om weer te eindigen in Miami. Met natuurlijk een paar geweldige tussenstops. Ik was nog nooit eerder in Amerika geweest, dus ik was erg benieuwd. Je hebt meer Amerikanen op Aruba dan in Florida, dus dat was eigenlijk stiekem wel een beetje een opluchting. Niet alle Amerikanen zullen vervelend zijn, maar na al die tijd op Aruba word je toch wel een beetje zat van al die gillende Amerikanen.
Tijdens de vakantie hebben we veel dingen gezien en gedaan. Zo hebben we Miami Beach gezien, hebben we met een glass bottom boat over een reef heen gevaren en hebben we dolfijnen en turtles gespot, in de Everglades alligators gezien en we hebben uiteraard elke dag lekker gegeten (behalve 1 dag toen we besloten sushi te gaan eten, gatverdegatver voor mij echt nooit meer). Maar wat voor mij echt het hoogtepunt was, was het zwemmen met zeekoeien in Crystal River. Wat een geweldige beesten zijn dat! Ze zijn supergroot en supersloom, ze doen echt geen vlieg kwaad en ze eten alleen gras op de bodem. Ze slapen al hangend in het water en af en toe komen ze naar boven voor wat frisse lucht. Ze zijn een beetje schuw, maar als je zelf rustig doet dan vinden ze het wel leuk dat je er bent. Na een hele lange tijd in het water gelegen te hebben in mijn wetsuit en met een noodle (ik denk dat ze denken dat je zonder noodle instant een verdrinkingsdood tegemoet gaat), had ik nog steeds geen zeekoe geaaid. Ik was een beetje teleurgesteld en ik wilde het al bijna opgeven, maar van mijn moeder moest ik het nog een keer proberen. Dus daar ging ik weer, in m'n apenpakkie. Ik lag er nog geen twee minuten weer in, of ik had een lief zeekoetje gespot. En hij mij ook. Ik zwom er langzaam naartoe en ik kon 'm aaien. Wauw het was me eindelijk gelukt! Ze vinden het heerlijk als je met je nagels rustig over hun huid heen gaat. En deze zeekoe kreeg er geen genoeg van. We hebben denk ik wel een half uur lekker samen gespeeld, ik kreeg knuffels en kusjes en telkens als ik dacht dat de zeekoe het wel gehad had, kwam hij terug voor nog meer liefde. Het was echt fantastisch! Wat een ervaring, dit neemt echt niemand meer van me af!

Na de heerlijke vakantie in Florida kwam mijn vader naar Aruba. Super! Mijn vader is niet zo van de toeristische plekjes, dus eigenlijk zou Aruba niet echt iets voor hem zijn. Toch is hij langs geweest. Echt leuk om mijn beide ouders op het eiland te hebben. Ik heb ze veel van het eiland laten zien en natuurlijk zijn we een paar keer naar het strand geweest. Ik heb ook een paar dagen moeten werken terwijl ze er waren, maar ze hadden zelf een auto gehuurd en hebben lekker over het eiland gescheurd. Mijn moeder was het verkeer op Aruba al aardig gewend geraakt, dus zij heeft even aan mijn vader laten zien hoe ze hier rijden, hihi. Al met al een geweldige tijd gehad!

Jammer dat ze weer weg moesten, maar weer lang tijd om te treuren had ik niet. Michelle was ondertussen van Nederland naar Sint Maarten gevlogen om te kijken of ze daar kon werken. En ik ben er achteraan gevlogen, om bij haar op visite te gaan. Wat is Sint Maarten een prachtig eiland! Supergroen en heuvelig. We hebben een rustige vakantie gehad, lekker genoten van alles om ons heen. We hadden geen auto gehuurd en we wilden niet te veel geld uitgeven voor taxi's, dus we wilden eigenlijk vooral met de bus overal naartoe. Op de eerste hele dag dat ik er was, liepen we naar de plek waar veel bussen langskomen. Een busje moet je gewoon laten stoppen door je hand uit te steken, dan stopt ie wel voor je en neemt ie je mee voor 1 a 2 dollar. Als je er uit wilt, zeg je gewoon stop en dan stopt ie meteen. Echter tijdens het lopen begon het opeens heel hard te regenen! Ik bedenk me niet (oke heel eventjes wel) en ik steek mijn duim op naar de auto's die langskomen. De derde auto stopte voor ons en wilde ons wel meenemen. Gewoon omdat ie aardig was. Wat een super aardige mensen op dit eiland! De hele vakantie lang hebben we bijna alleen maar gelift, en we hebben nooit lang hoeven staan. Meestal een minuutje, dan was er wel weer iemand die ons voor niks mee wilden nemen. Leuke manier ook om mensen te ontmoeten!
We hebben ook nog een dagje Saba gedaan, even een dagje terug naar Nederland ;) Het is een klein eilandje, maar wat mooi! Ook heel erg groen, en best hoog. Hoe hoger je kwam, hoe meer tropisch regenwoud het werd. We hebben de vier dorpjes gezien die op het eiland zijn. Alle huizen moeten wit zijn, met groene luikjes en een oranje dak. Superschattig. We hebben lekker gegeten met een heel mooi uitzicht over een stukje Saba en zee. Leuk om hier eens geweest te zijn!

Natuurlijk heb ik niet alleen maar vakantie gevierd, ook heb ik natuurlijk gewerkt. Ondertussen heb ik al een paar diensten gedraaid, helemaal in mijn eentje op de afdeling. De eerste keer vond ik het superspannend en maakte ik daardoor wel wat kleine foutjes en maakte ik wat dokters boos. Maar niets ernstigs en ik heb er zeker van geleerd. Ik heb nu ongeveer 5 diensten gedraaid, en ik ben het al wel wat meer gewend. Ik vind het niet meer zo spannend en dokters worden sowieso wel boos tijdens je dienst (altijd zwaar onterecht), dus het is maar hoe je er mee omgaat. Ik doe tijdens mijn dienst vooral mijn eigen dingen, want ik ben op dat moment eventjes de 'baas' van de afdeling. Uiteindelijk vind ik dit voor mijzelf een betere instelling en gaat werk veel beter dan wanneer ik alles doe wat alle dokters maar op dat moment van me willen. Dan merk ik ook dat dokters beter naar me luisteren en wat meer respect voor me hebben. Niet verwacht dat diensten zo leerzaam zouden zijn!

Omdat het jaar al bijna voorbij is, heb ik een keuze moeten maken. Onderteken ik een vast contract hier in het ziekenhuis, ga ik terug naar Nederland of ga ik ergens anders naartoe? Wat een belachelijk moeilijke beslissing. Ik heb het heel erg naar mijn zin in het ziekenhuis en op het eiland. Ik kan ook geen genoeg krijgen van het heerlijke weer (echt, ik hoef nooit meer kou, doe mij maar voor altijd zon en 30 graden!). Maar toch mis ik Nederland een beetje. Voornamelijk de mensen, maar ook dat Nederland zo lekker netjes en georganiseerd is. Aruba is een geweldig eiland, maar niet zo groot, en ook wat chaotischer. Na een lange tijd heel goed nadenken heb ik besloten om mijn contract niet te verlengen. Ik heb gesolliciteerd naar het ziekenhuis op Bonaire, maar daar ben ik afgewezen. Ze zochten nog wel iemand op Sint Maarten. Ik heb gezegd dat ik daar wel naartoe wilde, maar dan niet meer voor een jaar. Een half jaar lijkt me wel heel leuk. Tijdens mijn vakantie op Sint Maarten ben ik ook langs het ziekenhuis geweest om te kijken of het me leuk leek. Ik ben nog steeds aan het wachten op reactie op mijn sollicitatie. Ik denk dat het ook nog wel even gaat duren. En ik moet ook nog maar even heel goed nadenken of ik dat wel echt wil. Sint Maarten is namelijk een heel duur eiland en als ik daar zou gaan werken, zou ik niet veel verdienen. Ik zou dus heel weinig te besteden hebben. Wil ik wel zo leven? Omdat ik er nog niks van heb gehoord, ga ik er nu maar van uit dat ik terug ga naar Nederland. Ik heb hier echt een dubbel gevoel over. Soms denk ik: waarom ga ik hier nou weg? Maar daarna denk ik vaak ook: nee, het is goed zo. Ik ben druk bezig met solliciteren in Nederland en heb het gevoel dat dit ook weer een heel leuk avontuur gaat worden, maar dan lekker in eigen land!

Liefs, Lynn